| Vandaag naar de Oesterdam. Ik heb heel veel zin om weer wat
foto’s te maken. Afgelopen duiken heb ik alleen maar toegekeken
hoe Marielle haar plaatjes aan het maken was voor het (O)NK. Nu is
het mijn beurt weer. Ik wil heel graag sepia-eitjes en jonge
snotolfjes voor de lens. Het zicht ziet er matig uit, maar met macro is
dit niet zo’n probleem. Langzaam zak ik dieper en vanaf een meter
of vijf wordt het zicht toch wel wat zorgelijk. Op een meter of acht
diepte is het zicht teruggelopen naar een ruime halve meter. Ik zoek
me een ongeluk naar sepiastokken met eitjes. Ik kan ze maar niet
vinden. Wat een pech, vermoedelijk zwem ik er rakelings langs, maar
met dit zicht is het toch een beetje mazzel hebben. Na een half uur
zoeken hou ik het voor gezien. Ik zoek het wat hoger op en ga
wakame-bladeren afstruinen, want meestal vinden we daar die leuke
snotolfjes. Vandaag echter niet, het wordt niet mijn dag vrees ik.
Inmiddels ben ik alweer ruim een uur onderwater en heb ik alle
wakamebladeren aan de Bergsche diepsluis gehad (althans zo voelt
het). Zeventig minuten zwem ik rond en ik heb de camera nog niet
eens aangezet. Lucht is er nog genoeg zie ik op de manometer. Ik
besluit maar lekker te gaan duiken en te zien wat er gaat komen. Op
een diepte van zo’n 4 meter ga ik verder richting de mosselpercelen.
Ondiep is het zicht is met twee à drie meter prima. Veel mooie
hooiwagenkrabben, bruine plooislakken, dikkopjes, jonge zeenaaldjes
erg leuk allemaal. Ik wil een foto maken, maar ik krijg de flitser niet
aan de praat en in combinatie met de snoot gaat het al helemaal
niet. Ik zet de flitser vol aan en mik op de witte zijde van een
oester. Alles blijkt nog steeds onder belicht. Ik snap er niets van.
Gelukkig heb ik nog de tweede flitser, weliswaar zonder snoot, maar
in ieder geval heeft hij licht. Ik zie een gebiedje waar heel veel
dikkopjes rond huppen. Ik installeer mij langzaam op het zand en ga
liggen. Nu helemaal vastberaden om in ieder geval met één
fatsoenlijke foto thuis te komen. De eerste paar minuten zijn de
dikkopjes nog wat springerig, maar sommige komen steeds
dichterbij. Als je lang op een plek ligt ga je ook steeds meer zien.
Eentje woont er onder een stukjes oester en ander verstopt zich
onder het zand. Eentje zit me continu aan te kijken vanuit zijn
huisje. Ik fotografeer er een half uur lustig op los. Op de display zie ik
hele leuke plaatjes voorbij komen. Gelukkig ga ik toch nog met een
foto thuis komen. Na twee uur zwem ik toch nog tevreden, richting
de kant en zie ik nog een kleine zeenaald, die ik ook nog snel even
mee pak. Ik heb het toch wat fris gekregen na twee uur duiken. |
| |
